ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΜΗ+

Εξορία

Ερωτεύτηκα. Μια τη ζωή και μια εσένα.
Παράλληλα.
Και παράφορα.
Μέσα από σένα ερωτεύτηκα τη ζωή.
Οριστικά.
Η πόλη είναι μικρή για να σε χάσω
και ξέρω ότι μ' ακολουθείς.
Όμως, ο κόσμος είναι απέραντος.
Ίσως και να σε χάσω τελικά..

Ζω στον πλανήτη μου, στον κόσμο μου, στο χώρο μου.
Στην Εξορία.
Μπλέκω σε λαβυρίνθους, δαιδαλώδεις νοητούς,
μα έχεις κάνει σύμμαχο και το μυαλό μου
και δεν μ' αφήνει να σε βρω.
Ποιο δρόμο να πάρω τώρα;
Θα χτίσω γέφυρα από σύννεφα για να περάσω.
Θα σε εκπλήξω και θα με πεις τρελή.
Θα σηκωθείς να φύγεις, βέβαια, μου το 'πες.

Μετά, λες, ξέχασα το άρωμά σου.
Ξεχνιέται, μήπως;
Το μυρίζω παντού.
Το μυρίζω πάνω μου συνέχεια.
Στο δέρμα μου κατοικεί το άγγιγμά σου.
Και σε σβήνω. Προσπαθώ.
Μα έχει κι η αφή δική της μνήμη.

Πώς να θερίσω πάθη μ' άλλον;
Με σένα μόνο έσπειρα θύελλες.
Στο κρεβάτι μου αγρανάπαυση.
Μόνο ο Ήλιος, αν έρθει, θα οργώσει.

Και μην ξεχνάς,
μόνοι μας διαλέγουμε το κλουβί μας.
Αλλοι, όμως, μας ντύνουν πάντα.
Εσύ τι χρώμα θα διαλέξεις;

Το χάος δεν είναι μακριά.
Σε περιμένω.