ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Καφέ ''αμάν'' και ''οχ, αμάν''. Μια αμφίσημη στοναχή ανδρός μερακλωμένου από κρασί ( τα ευγενή ποτά δε μερακλώνουν, ζαλίζουν) ή πονεμενης ψυχής ικετήριος λόγος; ''Πες αμάν...'' Ζήτα δηλαδή συγχώρεση, και το έλεος του βαριά πληγωμένου στο φιλότιμο συνανθρώπου θα καταπέσει εφ' υμάς, άλλως το πιστόλι θα εκπυρσοκροτήσει, στο κεφάλι συνήθως, και θα προκαλέσει τραύμα τυφλό ή και διαμπερές, πλην όμως θανατηφόρο. Το πριν λίγο ακονισμένο τσεκούρι θα πέσει σα λεπίδι λαιμητόμου στο λαιμό κι ίσως τον κόψει όλον και διαμιάς, ανάλογα με τον χειρισμό του αφεντικού του και την ικανότητα που έχει στο κόβειν λάθρα κορμούς δέντρων από το απαγορευμένο κουρί με τις νεόφυτες δρυς. Το μαχαίρι θα χωθεί κάπου στην κοιλιά περισσότερο της μιας φοράς, κοντά στο στήθος, και θα επιφέρει στο ήδη πνέον τα (ο)λοίσθια ανθρώπινο σώμα, το μοιραίον.