ΣΤΟΥΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΦΩΤΟ

Όταν στα επεισόδια της καθημερινής ζωής η φιλοσοφική σκέψη συνυφαίνεται με την μουσική της έκφραση, όταν ο λόγος της μουσικής έρχεται να στηρίξει τον φιλοσοφικό λόγο και τανάπαλιν διαλεκτικά σχήματα, μετατρέποται από μόνα τους σε βίωμα. Σε ακολουθούν σε κάθε βήμα.

Μουσική και φιλοσοφία φανερώνουν τότε την αυθεντική τους διάσταση, την βιωματική.

Και εκεί ξεπηδά το πάθος.

Ό νους ζει το πάθος του όταν πασχίζει να συλλάβει με έννοιες ότι ξεφεύγει από το νου. Ή ψυχή, και αυτή κουβαλά το πάθος της νοσταλγίας, να επιστρέψει σε κάτι που στέκει απρόσιτο.

Όπως στο ξέφωτο του δάσους οι ξυλοκόποι ξαποσταίνουν, έτσι, νους και ψύχη στο δικό τους ξέφωτο σωπαίνουν.

Είναι η σιγή της μουσικής, η σιγή της σκέψης που δεν λέγει αλλά ακούει, ακούει το βάθος οπού κρύβεται η αλήθεια.

Ένας στίχος της αρκεί

<<Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή, σαν την αλήθεια της σιωπής>>

Κώστας Βάρναλης,

<<Οι πόνοι της Παναγίας>>