ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΔΥΟ ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

Έτσι κινήσαν και περπατούσαν σαν φοβισμένες περιστέρες.
Κι όπως στη Δήλο η μαμή πλησίαζε η Ειλείθυια
οι πόνοι τη μάνα σφίξανε κι ήτανε να γεννήσει.
Αγκάλιασε το φοίνικα, το γόνα στήριξε στο μαλακό χορτάρι
μειδίασε η γης από κάτω.

Με του Ωκεανού σαν έπαιζε τις βαθύκολπες θυγατέρες
μακριά απ' τη λαμπρόκαρπη Δήμητρα με τη χρυσή λεπίδα
δρέποντας άνθη, κρόκο και ρόδα, όμορφους
μενεξέδες, ίριδα και υάκινθο στη μαλακή πεδιάδα.