ΣΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΠΑΝΩ ΠΕΤΡΕΣ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ

Ένα αφήγημα σαν...

Παραμύθι, επειδή γίνεται το πεδίο όπου επιχειρούνται πραγματώσεις του αδύνατου και κόσμοι αντίθετοι διαπλέκονται, συνομιλούν ή συγκρούονται: το πραγματικό με το φανταστικό, η τέχνη με την τέχνη, οι αλήθειες της ζωής με τα ψέμματα των τεχνών και τα ψέμματα της ζωής με των τεχνών την αλήθεια.

Χρονικό ή μαρτυρία, αφού παρακολουθεί από κοντά όσα θαυμαστά και περίεργα συμβαίνουν σε μια πόλη κάπου κάποτε και καταγράφει σχολαστικά τις ποικίλες αντιδράσεις των κατοίκων της αλλά και του κεντρικού ήρωα.

Δοκίμιο, γιατί θίγει θεωρητικά - φιλοσοφικά θέματα και προβλήματα που αφορούν τις αναπαραστατικές τέχνες και μάλιστα τη ζωγραφική. Ο κεντρικός ήρωας, ένας εικαστικός, αγωνίζεται να ζωγραφίσει τη λαλούσα εικόνα, να αναδημιουργήσει δηλαδή πλάσματα απολεσθέντα.

Παραμυθία, καθώς προτείνει ένα δοκιμασμένο και αποτελεσματικό τρόπο ανακούφισης , έστω προσωρινού ξεγελάσματος, από τα άλγη της απώλειας και της μακρόχρονης στέρησης. Η τέχνη υπήρξε πάντοτε μία διαδικασία θεραπευτική και λυτρωτική. Εικαστικοί και λογοτέχνες αποθέτουν το μικρό ή μεγάλο έργο τους στις μαύρες πάνω πέτρες της φυγής όλων εκείνων που, αφού πλούτισαν ή λεηλάτησαν τη ζωή των καλλιτεχνών, πέταξαν μακριά, παίρνοντας για πάντα μαζί τους και τη μορφή τους και τη φωνή τους.