ΣΤΗ ΖΑΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΑΡΠΟΥΖΙΟΥ

Με μοναδική άνεση και απαράμιλλη ομορφιά ο ιδιότυπος αυτός Αμερικανός συγγραφέας κατορθώνει να "μεταγράψει" λογοτεχνικά την αντίφαση της ζωντανής γραφής και του γραπτού αποτελέσματος σαν κάτι το νεκρό και το αποστεωμένο. Γιατί αν η γλώσσα δεν μπορεί να μεταγράψει τη ρευστότητα, χωρίς αυτομάτως να καθίσταται η ίδια απολίθωμα και κόκαλο νεκρό, τότε ποιος ο λόγος να γράφουμε; Τι είναι αυτό που μας ωθεί χαιρέκακα να θανατώνουμε τα πράγματα, προφέροντάς τα με το όνομά τους;