ΣΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ

Με μάτια καρφωμένα στο κενό ανιστορίστηκε τη ζωή του, που σαν κινηματογραφική ταινία διάβαινε από μπροστά του: Βοσκαρούδι στο χωριό του, στα κακοτράχαλα μονοπάτια στους ορεινούς βοσκότοπους, αμήχανος έφηβος στη συνέχεια στην πολιτεία και στην υστεριά μούτσος σ’ ένα γκαζάδικο. Αμούστακο δεκαπεντάχρονο παιδί ανέβηκε στο πρώτο κατάστρωμα, γέρος αποβιβάστηκε από το τελευταίο. Και τι δεν πέρασε ολάκερη ζωή στα θαλασσινά μονοπάτια! Θυμήθηκε αίφνης μια παλιά ερωτική ιστορία με μια όμορφη εικοσιπεντάχρονη Χιλιανή, την Αντονέλα.

Η Αντονέλα είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους αστερισμούς και ιδιαίτερα στον αστερισμό της Ανδρομέδας. Και καθώς ήταν ορατός μόνο από το Βόρειο Ημισφαίριο, και μάλιστα το φθινόπωρο, της είχε υποσχεθεί να την πάρει μαζί του σε κάποιο από τα ταξίδια του στην Ελλάδα, προκειμένου να δει τον αγαπημένο της αστερισμό. Όταν βρισκόταν στο κατάστρωμα του πλοίου, πάντα είχε την αίσθηση πως η «ματιά της Ανδρομέδας» ήταν στραμμένη πάνω του κι ένιωθε μια αδιόρατη γλυκιά αποχαύνωση, κάτι σαν προστασία, που του ’δινε την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση πως ήταν η ματιά της Αντονέλας του.