ΣΜΥΡΝΗ ΟΔΟΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΜΠΕΗΣ: (Ουρλιάζει) Τι γυρεύουν αυτές εδώ; Τι τις μάζεψες;
ΚΥΡΑ: Να έχεις την ευχή μου, παιδάκι μου. Να είσαι καλά, παιδάκι μου. Μην τις πειράξεις και είναι μοναχές γυναίκες με μωρά παιδιά.
ΜΠΕΗΣ: Όλες έξω. (Τις πετάει έξω. Η ΚΥΡΑ προσπαθεί να τον εμποδίσει).
ΑΝΝΑ: Λέμε να πάμε στο σπίτι της θείας μας που το έχουν οι Έλληνες τηλεγραφείο.
ΚΥΡΑ: Αν πάτε εκεί, δεν έχετε φόβο κι από φωτιά, γιατί πόρτες και παράθυρα είναι σιδερένια.
ΑΝΝΑ: Η κυρά δεν πάει με τον Μπέη. Έρχεται πάλι, μας βρίσκει και μας πάει πίσω στο σπίτι της. Εκεί μέσα είμαστε κλεισμένες χωρίς ψωμί, χωρίς νερό. Έχουμε και την αδερφή μου ετοιμόγεννη. Έχει και τέσσερα μικρά κοριτσάκια.
Στα αφτιά μας βουίζουν οι σφαίρες που σκότωσαν τους δικούς μας. Η πίκρα μάς κόβει τα ήπατα. Η μάνα κάνει κουράγιο. Εκεί μέσα γεννάει κι η αδερφή μου.
ΒΙΟΛΕΤΑ: Μάνα, έχω πόνους!
ΦΩΤΕΙΝΗ: Αχ, παιδάκι μου! Τι θα κάνουμε; Θα προδοθούμε.
ΒΙΟΛΕΤΑ: Μην πικραίνεσαι, μάνα. ?εν θα βγάλω άχνα (Οι κοπέλες με τα σώματά τους κρύβουν τη γέννα. Ακούγεται κλάμα μωρού).
ΑΝΝΑ: Όπως το είπε. «Αχ» δεν ακούστηκε. Έκανε αγόρι. Ο συγχωρεμένος ο άντρας της το περίμενε πώς και πώς!