ΣΑΡΚΩΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΝΤΑ

ΤΟ «ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ»

Οι Πατέρες, με μικρές διαφοροποιήσεις, θεωρούν την ζωώδη και ενήδονη "σπορά" και σύλληψη των απογόνων του Αδάμ αισχρή, αηδιαστική, ρυπαρή, εμπαθή και εφάμαρτη. Εύλογον είναι να μην θέλουν να έχουν βιώσει την γλοιώδη αυτή κατάσταση η Παρθένος Μαρία και το έμβρυο-Χριστός, αφού άλλωστε η σύλληψη του Χριστού ήταν "άσπορος", υπήρξε έργο του αγίου Πνεύματος. Ο Ιω. Δαμασκηνός, επηρεασμένος ίσως από Ομιλία η οποία παραδίδεται με το όνομα του Μ. Βασιλείου, παρατηρεί:"...ου ταις κατά μικρόν προσθήκαις απαρτιζομένου του σχήματος, αλλ υφ' εν τελειουμένου" δέχεται, δηλαδή, ότι ο Χριστός προσέλαβε στην θεία του υπόσταση σχηματοποιημένη - εξεικονισμένη ανθρώπινη φύση, πριν όμως αυτή να προσλάβει συγκεκριμένο ανθρώπινο πρόσωπο.

Η Εκκλησία μας στην πράξη έχει υιοθετήσει την άποψη αυτή. Απαιτεί από τους χειροτονημένους στον βαθμό του επισκόπου να πιστεύουν ότι ο Χριστός σαρκώθηκε: "ου ταις κατά μικρόν προσθήκαις απαρτιζομένου του βρέφους". Η ομολογούμενη αυτή πίστη από τους ορθοτομούντας "τον λόγον της αληθείας" δεν αντιβαίνει στο πατερικό "αξίωμα": "Το γαρ απρόσληπτον και αθεράπευτον", καθόσον η ανθρώπινη φύση "θεραπεύεται", ως προς τις συνθήκες σύλληψης και γέννησής μας, διά του μυστηρίου του Βαπτίσματος, σύμφωνα με τα Κυριακά λόγια: "Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού"