Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ Μ ΑΓΑΠΑΣ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ένα βιβλίο που πολλοί θα πίστευαν ότι είναι μυθιστόρημα, που όλοι θα ήθελαν να πιστέψουν ότι είναι ψέμα και που η δύναμή του είναι η αλήθεια του.

Τώρα πια η κρίση δεν είναι η ερμηνεία των μεγεθών, αλλά η απελπισία των ανθρώπων. Στα συσσίτια μεσημέρι βράδυ, στις χαρισμένες κονσέρβες και στη διανομή τροφίμων, υπάρχουν άνθρωποι που συναντιούνται με έναν οδυνηρό τρόπο: χέρια που δίνουν με χέρια που παίρνουν, ευχές με βρισιές μπερδεύονται και ένας ολόκληρος κόσμος ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια της αφηγήτριας. Εκείνη ζει και δουλεύει κάθε μέρα μαζί τους, τους ακούει, τους βλέπει και αποφασίζει να τους εκφράσει, είναι το μόνο δικαίωμα που τους απέμεινε, να εκφραστούν αυτοί που έγιναν ζήτουλες. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που ζει την κατάντια του και που σπρώχνεται να διακρίνει ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη φτώχεια και τη χρεοκοπία. Ο φτωχός τη στιγμή που συγκλονίζεται από τον πόνο σηκώνει τα χέρια ψηλά, ορθώνει το σώμα του και χορεύει. Ο χρεοκοπημένος παραμένει σκυμμένος. Δεν έχει κανένα όπλο απέναντι στον πόνο του. Κανένα.