ΡΩΓΜΗ

Το εσωτερικό των καρπών αδειάζει μέρα με την ημέρα λεπτό με το λεπτό το μόνο που νιώθω είναι της Νύχτας το θόρυβο.
Η έκρηξη των φόβων, επτασφράγιστου θυμού και πεταμένα εδώ κι εκεί λίγα θραύσματα του πόνου.

Ποιος θα μοιράσει αντίγραφα χαράς;
Ποιος θα σας δώσει πίσω το φως της όμορφης ημέρας;
Ποιος θα σας δώσει πίσω τον χαμένο χρόνο;
Ποιος θα σας δώσει χρώμα στο ματωμένο σούρουπο;

Έχετε ξεχάσει τομονοπάτι της ελπίδας και τα τριαντάφυλλα των ανέμων μαράθηκαν.
Και τα τραγούδια των δρόμων στα σκοτεινάκελιά της ψυχής σας χάθηκαν.
Έχετε ξεχάσει να απλώνετε το χέρι στις μοναχικές υπάρξεις υπακούτε εντολές προσωρινής κατάπαυσης έχετε χάσει τα όνειρά σας για να ξεχαστεί η φωτεινότητα του ήλιου έχετε χάσει την ιστορία σας για να ξεχαστεί το χρώμα στα μάτια του φίλου.
Παρακολουθείτε πλέον τις ζωές αγνώστων μέσα από γυάλινες μπάλες όπου δεχτήκατε να μπείτε με χαρά σαν τα μοναδικά παιχνίδια που κρατούν στα χέρια τους μικρά παιδιά.

Κι όμως στην αναζήτηση αυτή ακόμη μυρίζει ’νοιξη!
Για όσους αφήσαμε ένα μικρό κομμάτι ραγισμένο, αέρας για να μπει.

Κι όταν σπάσει η γυάλινη φούσκα και βγείτε από το ''προστατευμένο'' υποσυνείδητο θα δείτε μία αλήθεια που δεν θα μπορέσετε να ζήσετε με αυτήν για πολύ καιρό.
Ο φόβος θα σας σκοτώσει άμεσα...
Το εσωτερικό των καρπών αδειάζει μέρα με την ημέρα.