ΠΡΟΣ ΑΦΗΛΙΑ

Ένα ανοιξιάτικο απομεσήμερο, ο πολύς Απρίλης μ' οδήγησε στην ύπαι-
θρο. Η φύση οργίαζε όντας σε πλήρη άνθηση, γιομάτη αρώματα και
μοναδική ομορφιά. Ένιωσα την ανάγκη να ξαπλώσω κοιτώντας τον ουρα-
νό. Έφτασε το δειλινό. Το φεγγάρι λαμπύριζε πάνωθέ μου μαγεύοντάς με.
Είναι ώρα να λευτερωθώ, είπα μέσα μου και ξεφορτώθηκα ό, τι μικροκα-
κίες είχα κι ό, τι άλλο θαρρούσα σκόπιμο. Όπως όμως κοιτούσα τη σελήνη
αποχαυνωμένος, εκτοξεύτηκα με ταχύτητα φωτός προς τα δέσπολα των
άστρων. Μία δίνη από γεωμαγνητική καταιγίδα με συνεπήρε καθώς ζύγω-
να το μητρικό άστρο. Όμως μια αστραπή μ’ ακολουθούσε κι εγώ τρομαγ-
μένος προσπαθούσα ν’ αγγιστρωθώ σ’ ένα αφήλιο. Τι ένα; Χιλιάδες, μυριά-
δες αφήλια πού να ξέρω, στροβιλίζονταν μπροστά μου, γύρω μου, μέσα σε
πανσπερμία χρωμάτων πρωτόγνωρη, όταν ξαφνικά, ένα θεόρατο σεντόνι,
όμοιο με σέλας με πήρε στα γιγάντια φτερά του, τραβώντας με στην απε-
ραντοσύνη.

Ένιωθα μία σπάνια ανάπαυλα έγχρωμης ηρεμίας κι αναρωτήθηκα τι
μου συνέβαινε, για πού τραβούσα; Το ήθελα ή δεν το ήθελα αυτό που ζού-
σα; ’ραγε με τη θέλησή μου ταξίδευα; Δεν ήξερα.