ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΒΙΩΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Μυθοπλάστης ο χρόνος, σκηνοθετεί με γοητευτικά πλάνα την παράσταση της ζωής. Αυτό που μένει, άραγε, από την ίδια τη ζωή και τα βιώματα που τη συνοδεύουν, είναι απλώς κάποια στιγμιότυπα; Μια σειρά γεγονότων χωρίς ειρμό; Μια αδιάφορη ακολουθία στιγμών; Ή, μήπως, όλα αυτά πρέπει να εξεταστούν sub specie aeternitatis, υπό το πρίσμα της αιωνιότητας;

Αν το πρελούδιο στη μουσική αποτελεί την εισαγωγή στο κυρίως έργο, έτσι και τα παρόντα κείμενα, ίχνη του βιωμένου χρόνου, με όλες τις παραξενιές και τα απρόοπτά τους, δεν είναι παρά προετοιμασία για κάτι σπουδαιότερο. Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από μια απόπειρα ψηλάφησης του ατελεύτητου χρόνου, μια ερμηνεία του χρόνου με όρους αιωνιότητας. Ένα πρελούδιο αιωνιότητας.