ΠΟΡΤΕΣ

Ένας θρύλος της Ανατολής λέει ότι ο Θεός παίρνει ένα βαρέλι με μήλα, κόβει κάθε μήλο στα δυο και τα σκορπίζει σαν βροχή από τα ουράνια στη γη.

Κάθε άντρας και γυναίκα της εποχής μάζεψαν από ένα μισό του μήλου. Από τότε, όλες οι επόμενες γενιές ψάχνουν για το φευγαλέο άλλο μισό...

Η μαγεία που ασκούν πάνω μου οι ελληνικές πόρτες έχει παρόμοιο αποτέλεσμα.

Η εξωτερική τους όψη δημιουργεί την ψευδαίσθηση ενός ιδανικού και απροσπέλαστου κόσμου. Από τις επιβλητικές και περίτεχνα σκαλισμένες πόρτες των αρχοντικών και των κάστρων ως τις βαριές, κλειδωμένες και αμπαρωμένες πόρτες των εκκλησιών και τις χρωματιστές πόρτες των νησιωτικών κατοικιών.

Πάνε πάνω από είκοσι δύο χρόνια από τότε που, ανάμεσα στην εκτυφλωτική λευκότητα των νησιών, τα ξεχασμένα χωριά της ενδοχώρας και τον θόρυβο και τη φασαρία των μεγάλων πόλεων, ανακαλύψαμε αυτά τα αρχιτεκτονικά διαμάντια. Παραδόξως, οι όμορφες αυτές πόρτες είχαν περάσει απαρατήρητες. Οι απλές γραμμές στην πόρτα ενός χωριατόσπιτου, το έργο ενός τεχνίτη της Ενετοκρατίας ή ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, η Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες αποκάλυπταν σε κάθε νέα φωτογραφία κάτι καινούργιο.

Η έρευνα είναι ανεξάντλητη. Από τον ένα χρόνο στον άλλο και από τη μια πόρτα στην άλλη, ταξίδεψα σε όλα τα βάθη της χώρας γυρεύοντας το άλλο μισό του μήλου.