ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Ποίηση, πεζό. Πεζό ποίημα, ποιητική πρόζα. Κι ενώ το πεζό περπατά και χορεύει, η ποίηση ποιεί, ζει σε εβδομάδα χωρίς Σάββατο ή Κυριακή.
Και τα δύο μαζί; Τι κάνουν τα δύο μαζί, όταν συναντιούνται στη σελίδα του ουρανού; Η ποίηση επιτέλους πετά, με τα δικά της φτερά, φτάνει πολύ ψηλά, κολυμπά με τα σύννεφα αγκαλιά, ταξιδεύει. Το πεζό την κοιτά από μακριά, τη ζηλεύει, θέλει να τη μιμηθεί, αλλά χωρίς να χάσει τη γήινη ταυτότητά του, την κοινωνική του υπόσταση, την αφηγηματική του γοητεία.
Και ο αναγνώστης; Πώς συμμετέχει στην πρόσληψη της διττής γραφής;
Αρνητικά και θετικά. Δεν παρερμηνεύει, δεν παραμορφώνει. Αναδεικνύει τις πολλαπλές γνώσεις του και διαβάζει το πεζό ποίημα, το ποιητικό πεζό σε κατάσταση μέθης ή έκστασης. Και είναι τότε που βλέπει το μεγαλείο του σε κείμενο-καθρέφτη. Δεν έχει πλέον καμιά αμφιβολία όλα τα ξανά-έγραψε ο ίδιος. Η δεύτερη γραφή αντανακλά με χαμόγελο την πρώτη.