ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΘΕΕΣ

...«Ήμουν λίγος τελικά, για να χαϊδέψω τα άγια γένια του Δημιουργού. Ανάξιος! Και όταν είπα να ξεφύγω απ' την θηλιά της αναζήτησης κι έβαλα γυναίκα στο πλευρό μου και δυο παιδιά στην αγκαλιά, φόρεσα το ράσο, που φορώ και είπα λόγια απλά, που λένε οι άνθρωποι μεταξύ τους, ήλθε και με χτύπησε ο κεραυνός του μίσους. Λιγόμοιρος! Εκδικούνται οι Πέτρινες Θεές όποιον τις περιφρονεί κι ας είναι δήθεν πεθαμένες και πως τάχα, πέρασε η μπογιά τους. Δεν μπορεί! Είμαι δικός τους, τελικά. Αδικα έκανα τον κύκλο του μαρτυρίου μου. Ένα πράγμα να ξέρετε... Το Σωστό και λέγεται και πράττεται. Η Μάνα Γη κρύβει στην άγια μήτρα της στοργικά, την μόνη Γνώση», είπε και σώπασε... Έσβησε. Έμεινε κι αυτός μια στήλη από πέτρα. Με το μυστικό της πέπλο τύλιξε η Μοίρα τους τρεις άντρες. Στο δίχτυ της, πιάστηκαν και οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Τους πήρα από πίσω, τον καθένα χωριστά, για να δω, αν ζουν ακόμη τα μυστήρια στο διάβα της σύγχρονης ζωής μας, αν μια απρόσκλητη στιγμούλα, τόσο δα μικρή, μπορεί να γίνει ρυθμιστής του μέλλοντος χρόνου. «Μπορεί!», είπα με το ξιπασμένο ύφος του πεισματάρη και ρίχτηκα με τα μούτρα στο γράψιμο...