ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ

Ο κόσμος μας, η πραγματικότητα, τα όντα - αντικείμενα είναι αποτέλεσμα σταθεροποίησης της αντίληψης μας που κυριαρχείται από τη Λογική και την αδιάκοπη και συνεχή λειτουργία των εργαλείων της: νους, αισθήσεις, γλώσσα.

Δεδομένου ότι τα όντα είναι και είναι όπως πρέπει να είναι, σταθερά και στην πρώτη ματιά ακίνητα και αμετάβλητα, είναι εκείνα ή είμαστε εμείς οι ίδιοι που ακινητοποιούμε και σταθεροποιούμε την αντίληψή μας πάνω τους, επιτυγχάνοντας έτσι αυτήν την καθαρότητα, διαύγεια των πραγμάτων του κόσμου που στην πραγματικότητα είναι καθαρότητα της αντίληψής μας.

Η συνεχής και αδιάκοπη λειτουργία των εργαλείων της λογικής δημιουργεί την πίστη ότι ο κόσμος αυτός είναι στατικός, ακίνητος, και αμετάβλητος, πράγμα που φαίνεται να διδάσκει και ο Παρμενίδης, ενώ στην πραγματικότητα διδάσκει τον τρόπο της Λογικής Προσοχής τη μέθοδο να πάρουμε το ον - κόσμο καθαρό, αφού εκείνο ούτως ή άλλως είναι και είναι όπως είναι.

Ότι ο κόσμος αυτός είναι δεδομένος μας οδηγεί να πιστέψουμε ότι και η αντίληψη μας ήταν πάντα ίδια. Δεν μας περνάει κατ' απ' το (λογικό) μυαλό μας ότι αν και ο κόσμος είναι δεδομένος, η αντίληψη που τον κάνει καθαρό είναι δημιούργημα δικό μας. Εμείς οι ίδιοι σταθεροποιούμε κάθε στιγμή την αντίληψή μας (η οποία κινείται συνεχώς) και έτσι βλέπουμε τον κόσμο και τα όντα του καθαρά.

Ο Παρμενίδης διδάσκει Λογική. Ο ίδιος δεν είναι λογικός. Βλέπει την Λογική από τη θέση της γνώσης, της θεάς και την περιγράφει. Το ποίημα του Π. είναι ένα εγχειρίδιο χρήσης και χρησιμοποίησης ενός εργαλείου, του οποίου οι ικανότητες είναι προκαθορισμένες και φτάνουν μέχρι τα όρια να πάρουμε τα όντα του κόσμου καθαρά.
Όμως όλα τα όντα δεν είναι η γνώση του όντος. Και η γνώση του όντος δεν είναι όλη η γνώση.

Η διδασκαλία του Παρμενίδη μας δείχνει την μέθοδο προς την καθαρότητα του κόσμου, του καθαρού όντος που οφείλεται στην μετακίνηση της αντίληψης. Και η μετακίνηση αυτή είναι δουλειά δικιά μας. Απ' την άλλη όπως φαίνεται η καθαρότητα του κόσμου δεν είναι καν αποτέλεσμα της μετακίνησης της αντίληψης (πια) αλλά σταθεροποίησής της πάνω στο ον που θέλουμε να δούμε καθαρά. Προς κατάπληξη δε των λογικών θα πρέπει να πούμε ότι αυτή επιτυγχάνεται σε μια στιγμή παύσης της λειτουργίας των οργάνων της, δηλαδή σε μια στιγμή σιωπής.