ΟΞΥΓΟΝΟ ΔΥΟ

Στον δρόμο της φυγής η Ευρυδίκη και η (ανώνυμη) γυναίκα του Λωτ στρέφουν για μια στιγμή το πρόσωπό τους προς τα πίσω και πληρώνουν αυτή την πράξη με τη ζωή τους. Ομοίως η «φεύγουσα Κόρη» (Περσεφόνη), σύμφωνα με τον μύθο, καθώς οδηγείται από τον Πλούτωνα στον Αδη γυρνά να κοιτάξει πίσω της.

Τι αξία έχει η Μνήμη στο μεταίχμιο δύο κόσμων -του παλιού που γκρεμίζεται κι ενός νέου που δεν έχει ακόμα γεννηθεί- όπου όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα με οδηγό την τεχνητή νοημοσύνη, όπου η ευαισθησία θεωρείται τεχνική δυσλειτουργία κι η νοσταλγία τροχοπέδη, όπου η θέση του μετανάστη, του πρόσφυγα, της γυναίκας παραμένουν υποδεέστερες, όταν η αμφισβήτηση της προόδου με οποιοδήποτε κόστος και της εξουσίας με οποιονδήποτε τρόπο όχι μόνο δεν ενθαρρύνεται αλλά τιμωρείται.
Πάντα κάποιοι μένουν πίσω επειδή δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν να φύγουν.
Κάποιοι άλλοι επειδή (ή παρόλο που) συνειδητά αντιστέκονται.
Και για τους μεν και για τους δε ο μόνος δρόμος είναι μπροστά.
Ο προορισμός άγνωστος.
Και το τίμημα μεγάλο.

Στο τέταρτο ποιητικό βιβλίο της η Ελένη Γαλάνη εξερευνά τη Μνήμη ως προσωπική μοίρα αλλά και ως ηθική προσταγή στην συνθήκη του σήμερα όπου βολεύει καλύτερα να ξεχνάμε.