Το κείμενο "Ό,τι απέμεινε από έναν Ρέμπραντ που σχίστηκε σε μικρά πολύ κανονικά τετραγωνάκια και πετάχτηκε στο αποχωρητήριο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο γαλλικό περιοδικό Tel Quel το 1967. Ο τίτλος πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά: το 1964, ο Ζαν Ζενέ, μετά την αυτοκτονία του συντρόφου του, κατέστρεψε τα χειρόγραφα πάνω στα οποία δούλευε, ένα εκ των οποίων αφορούσε τον Ρέμπραντ. Ωστόσο, λίγο πριν, είχε εμπιστευθεί δύο αποσπάσματά του σε έναν μεταφραστή, κι έτσι αυτά σώθηκαν από την καταστροφή.
Για το περιοδικό Tel Quel ο Ζενέ έβαλε τα κείμενα αντικριστά σε δύο στήλες, μετατρέποντας το ένα σε σχόλιο του άλλου. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική φόρμα που εξυπονοεί πως κάθε λόγος είναι διττός. Το πρώτο απόσπασμα αναφέρεται σε ένα θεμελιώδες περιστατικό της ζωής του:"Μια μέρα, σ' ένα βαγόνι, κοιτώντας τον ταξιδιώτη που καθόταν απέναντί μου, είχα την έκλαμψη ότι κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άλλος". Αυτή η βαθιά ανθρώπινη εμπειρία ιδώνεται υπό το πρίσμα του δεύτερου αποσπάσματος, όπου ο Ζενέ μιλάει για τη γοητεία που του ασκεί η ζωγραφική του Ρέμπραντ.
Η Παράξενη λέξη... δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1967 στο γαλλικό περιοδικό Tel Quel. Αποτελείται από εικοσιμία παραγράφους, αποσπασματικές και άνισου μήκους, που χωρίζονται μεταξύ τους με αστερίσκους. Μια δομή "Σκέψεων" που συντονίζεται με τις δοκιμιακές αναζητήσεις του 20ού αιώνα.
Ο Ζενέ προτείνει μια παράδοξη ιδέα: "Στις σημερινές πόλεις, ο μόνος τόπος όπου θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένα θέατρο είναι το νεκροταφείο. Η επιλογή εξυπηρετεί εξίσου το νεκροταφείο όσο και το θέατρο". Εκκινώντας από την πόλη και τον τόπο του θεάτρου, ο Ζενέ "με την ενεργητική νωχέλεια ενός παιδιού που ξέρει τη σπουδαιότητα του θεάτρου" μιλάει για όλες τις πλευρές του θεατρικού γεγονότος: τον συγγραφέα και το δράμα, τη γλώσσα, τον ηθοποιό και τον "επικήδειο μίμο", και πάνω απ' όλα για τον θεατή και την εμπειρία του. Σκιαγραφώντας τελικά την ιδιαιτερότητα του Θεάτρου, ενός θεάτρου ουτοπικού, "μνημειακού" και μελλούμενου.
Το κείμενο "Ό, τι απέμεινε από έναν Ρέμπραντ που σχίστηκε σε μικρά πολύ κανονικά τετραγωνάκια και πετάχτηκε στο αποχωρητήριο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο γαλλικό περιοδικό Tel Quel το 1967. Ο τίτλος πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά: το 1964, ο Ζαν Ζενέ, μετά την αυτοκτονία του συντρόφου του, κατέστρεψε τα χειρόγραφα πάνω στα οποία δούλευε, ένα εκ των οποίων αφορούσε τον Ρέμπραντ. Ωστόσο, λίγο πριν, είχε εμπιστευθεί δύο αποσπάσματά του σε έναν μεταφραστή, κι έτσι αυτά σώθηκαν από την καταστροφή.
Για το περιοδικό Tel Quel ο Ζενέ έβαλε τα κείμενα αντικριστά σε δύο στήλες, μετατρέποντας το ένα σε σχόλιο του άλλου. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική φόρμα που εξυπονοεί πως κάθε λόγος είναι διττός. Το πρώτο απόσπασμα αναφέρεται σε ένα θεμελιώδες περιστατικό της ζωής του:"Μια μέρα, σ' ένα βαγόνι, κοιτώντας τον ταξιδιώτη που καθόταν απέναντί μου, είχα την έκλαμψη ότι κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άλλος". Αυτή η βαθιά ανθρώπινη εμπειρία ιδώνεται υπό το πρίσμα του δεύτερου αποσπάσματος, όπου ο Ζενέ μιλάει για τη γοητεία που του ασκεί η ζωγραφική του Ρέμπραντ.
Η Παράξενη λέξη... δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1967 στο γαλλικό περιοδικό Tel Quel. Αποτελείται από εικοσιμία παραγράφους, αποσπασματικές και άνισου μήκους, που χωρίζονται μεταξύ τους με αστερίσκους. Μια δομή "Σκέψεων" που συντονίζεται με τις δοκιμιακές αναζητήσεις του 20ού αιώνα.
Ο Ζενέ προτείνει μια παράδοξη ιδέα: "Στις σημερινές πόλεις, ο μόνος τόπος όπου θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένα θέατρο είναι το νεκροταφείο. Η επιλογή εξυπηρετεί εξίσου το νεκροταφείο όσο και το θέατρο". Εκκινώντας από την πόλη και τον τόπο του θεάτρου, ο Ζενέ "με την ενεργητική νωχέλεια ενός παιδιού που ξέρει τη σπουδαιότητα του θεάτρου" μιλάει για όλες τις πλευρές του θεατρικού γεγονότος: τον συγγραφέα και το δράμα, τη γλώσσα, τον ηθοποιό και τον "επικήδειο μίμο", και πάνω απ' όλα για τον θεατή και την εμπειρία του. Σκιαγραφώντας τελικά την ιδιαιτερότητα του Θεάτρου, ενός θεάτρου ουτοπικού, "μνημειακού" και μελλούμενου.
ΟΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΡΕΜΠΡΑΝΤ ΠΟΥ ΣΧΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΣΤΟ ΑΠΟΧΩΡΗΤΗΡΙΟ BKS.0088096BKS.0088096GENET JEANGENET JEANΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΚατηγορία: ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ •GENET JEAN στην κατηγορία ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ISBN: 978-960-505-208-9 Συγγραφέας: GENET JEAN Εκδοτικός οίκος: ΑΓΡΑ Μετάφραση: ΑΔΡΙΤΤΗΣ ΒΙΚΤΩΡ Σελίδες: 48 Διαστάσεις: 17Χ22 Ημερομηνία Έκδοσης: Δεκέμβριος 2015 Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΛΕΞΗ Το κείμενο "Ό, τι απέμεινε από έναν Ρέμπραντ που σχίστηκε σε μικρά πολύ κανονικά τετραγωνάκια και πετάχτηκε στο αποχωρητήριο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο γαλλικό περιοδικό Tel Quel το 1967. Ο τίτλος πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά: το 1964, ο Ζαν Ζενέ, μετά την αυτοκτονία του συντρόφου του, κατέστρεψε τα χειρόγραφα πάνω στα οποία δούλευε, ένα εκ των οποίων αφορούσε τον Ρέμπραντ. Ωστόσο, λίγο πριν, είχε εμπιστευθεί δύο αποσπάσματά του σε έναν μεταφραστή, κι έτσι αυτά σώθηκαν από την καταστροφή. Για το περιοδικό Tel Quel ο Ζενέ έβαλε τα κείμενα αντικριστά σε δύο στήλες, μετατρέποντας το ένα σε σχόλιο του άλλου. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική φόρμα που εξυπονοεί πως κάθε λόγος είναι διττός. Το πρώτο απόσπασμα αναφέρεται σε ένα θεμελιώδες περιστατικό της ζωής του:"Μια μέρα, σ' ένα βαγόνι, κοιτώντας τον ταξιδιώτη που καθόταν απέναντί μου, είχα την έκλαμψη ότι κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άλλος". Αυτή η βαθιά ανθρώπινη εμπειρία ιδώνεται υπό το πρίσμα του δεύτερου αποσπάσματος, όπου ο Ζενέ μιλάει για τη γοητεία που του ασκεί η ζωγραφική του Ρέμπραντ. Η Παράξενη λέξη... δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1967 στο γαλλικό περιοδικό Tel Quel. Αποτελείται από εικοσιμία παραγράφους, αποσπασματικές και άνισου μήκους, που χωρίζονται μεταξύ τους με αστερίσκους. Μια δομή "Σκέψεων" που συντονίζεται με τις δοκιμιακές αναζητήσεις του 20ού αιώνα. Ο Ζενέ προτείνει μια παράδοξη ιδέα: "Στις σημερινές πόλεις, ο μόνος τόπος όπου θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένα θέατρο είναι το νεκροταφείο. Η επιλογή εξυπηρετεί εξίσου το νεκροταφείο όσο και το θέατρο". Εκκινώντας από την πόλη και τον τόπο του θεάτρου, ο Ζενέ "με την ενεργητική νωχέλεια ενός παιδιού που ξέρει τη σπουδαιότητα του θεάτρου" μιλάει για όλες τις πλευρές του θεατρικού γεγονότος: τον συγγραφέα και το δράμα, τη γλώσσα, τον ηθοποιό και τον "επικήδειο μίμο", και πάνω απ' όλα για τον θεατή και την εμπειρία του. Σκιαγραφώντας τελικά την ιδιαιτερότητα του Θεάτρου, ενός θεάτρου ουτοπικού, "μνημειακού" και μελλούμενου. ΟΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΡΕΜΠΡΑΝΤ ΠΟΥ ΣΧΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΣΤΟ ΑΠΟΧΩΡΗΤΗΡΙΟ
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση
