ΟΤΑΝ ΧΑΡΑΖΕΙ

«Δεν ξέρεις ότι το πιο βαθύ σκοτάδι τη νύχτα είναι λίγο πριν την αυγή;» είπε ο Αντώνης Μπάκαρος στον Αντώνη Σαμαράκη πάνω στα βουνά της Θεσσαλίας, στα χρόνια της Αντίστασης. Ο Νίκος Ε. Νεοκλέους, σ' αυτό το βαθύ σκοτάδι βρίσκει παρηγοριά για απώλειες που συντελέστηκαν και πόθους που δεν εκπληρώθηκαν.

Εξομολογητικός, χωρίς φλυαρίες και αναθέματα, αγγίζει τη ρέουσα πληγή αλώνοντας κάθε ψεύτικο συμβιβασμό της ανθρώπινης ανάγκης για υπεκφυγές.

Χωρίς να αθωώνει και χωρίς να ενοχοποιεί καμιά συναισθηματική έξαρση, αφήνει την ποίησή του να ανυψωθεί πάνω από τα συμβατά και συναινεί να σκύψουμε πάνω από την πληγή του. Μετουσιώνει δυνητικά τον πόνο, τον πόθο, την ελπίδα σε λόγο ντυμένο με σάρκα και αίμα που πάλλεται στη ροή των φλεβών μας.