ΟΤΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ

Η ανάγκη για έκφραση είναι ανθρώπινο γνώρισμα. Αυτή η ανάγκη αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όταν συνδυάζει την πρωτοτυπία με το ευχάριστο ή και το δυσάρεστο ξάφνιασμα των συνειδήσεων.

Σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρει το απόσταγμα σκέψεων του «συγγραφέα», διότι η όποια συγγραφή, για να έχει βαρύτητα και να είναι ποιοτική, προϋποθέτει μια μακρόχρονη κυοφορία στη σκέψη και το συναίσθημα, ώσπου να φτάσει στην έκφραση, ως έκρηξη.

Ασφαλώς, σε όποιο γνωστικό αντικείμενο κι αν αναφέρεται η συγγραφή, μπορεί να συγκριθεί με μια ηφαιστειακή έκρηξη, που, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, δεν ελέγχεται, ούτε «δαμάζεται», αλλά σκάει «ως κεραυνός εν αιθρία», εκπλήσσοντας και «αποσβολώνοντας» την κοινή γνώμη, ή και ανατρέποντας, προκειμένου για αναμορφωτές και στοχαστές ευρύτερου διαμετρήματος, ένα πνιγηρό και «άθλιο» κατεστημένο. Η ένταση αυτή, αναφερόμενη σε υψηλό βιωματικό φορτίο, είτε αυτό αφορά ερευνητή, που προσπαθεί να εκμαιεύσει την αλήθεια, μέσα από επίμοχθες εργαστηριακές προσπάθειες, είτε αφορά καλλιτέχνη που εμπνέεται από τη χαρισματική του φύση, έχει και την ανάλογη απήχηση στο κοινό αίσθημα.

Αλλά ακόμη κι αν κάποιος δεν ανήκει στις χαρισματικές φύσεις η πρωτοτυπία δεν «αλιεύεται» μέσα από «βαρύγδουπες» παραπομπές σε επιστημονικές αυθεντίες, αλλά από μία ιδιαίτερη βιωματική σχέση, του «δημιουργού» με το αντικείμενο έκφρασής του. Η πίεση που ασκεί το συσσωρευμένο βιωματικό φορτίο είναι αυτή που προκαλεί τη «διαφορά δυναμικού» από εκφραστή σε εκφραστή και παράγει το ανάλογο αισθητικό αποτέλεσμα.