ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΕΔΩ

ΛΟΓΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

"Όσο περισσότερη εξουσία έχουμε -κι αυτή που εγώ έχω δεχθεί είναι πελώρια- τόσο πιο χαμηλά πρέπει να κατεβαίνουμε. Ελάτε, παιδί μου, βοηθήστε με να ξαναβρώ το ύψος του Θεού."

Ο Ζακ, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Η διάγνωση είναι οριστική: του μένουν σχεδόν έξι μήνες ζωής. Αποφασίζει λοιπόν να γράψει ένα γράμμα στο γιο του καθορίζοντας τις τελευταίες επιθυμίες του. Θέλει επίσης να πει στο γιο του να μη φοβάται και να μη λυπάται για τον επερχόμενο θάνατό του, επίσης να μη φοβάται το θάνατο γενικά μιας και είναι η κοινή ανθρώπινη μοίρα.

Μέχρι το τέλος του, θα προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει τις εμπειρίες του και το θησαυρό της εμπιστοσύνης και αγάπης προς τη γυναίκα του. Θα πιέσει το γιο του να αντιμετωπίσει το γεγονός της απώλειας, να το κοιτάξει κατάματα. Εκείνος που δεν είχε ενεργό συμμετοχή στην Εκκλησία και έβλεπε τη ζωή μόνο μέσα από το πρίσμα του γιατρού, εξομολογείται ότι θέλει να αφεθεί σε αυτό "που ονομάζουμε Θεό".

Με αφετηρία αυτόν τον άνθρωπο, ο πατέρας Σορκίν θέλει να βοηθήσει τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν την ύστατη μάχη. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει παράλογο και μας κάνει να επαναστατούμε και να θυμώνουμε, τελικά μπορούμε να κατανοήσουμε το θάνατο.