ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πότε Οδυσσέας, πότε Τηλέμαχος και πότε Ελπήνωρ, ο Έλληνας διάγει τον ατελεύτητο νόστο του μέσα στο φως ή το σκοτάδι, παρέα με τους ζωντανούς και τους πεθαμένους του. Κύκλωπας ή Ποσειδώνας απέναντί του ο Χρόνος, που φίλος δεν πιάνεται. Πλάι σε όλα αυτά, ένα φως αδυσώπητο, που περισσότερο τυφλώνει παρά φωτίζει. Κατά συνέπεια, η τραγικά προδιαγεγραμμένη πτώση επέρχεται πάντα "εις την κορύφωσιν της εορτής".

Η ηρωική εποχή επιφύλαξε στον Οδυσσέα της, εκτός από πολυετή βάσανα, το νόστιμον ήμαρ. Τι επιφυλάσσει, άραγε, στους ήρωές της η δική μας εποχή, όπου όλα μοιάζουν είδωλα αντεστραμμένα μέσα σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη; Και τι άλλο μπορεί να γεννήσει από κραυγή ή σαρκασμό; Στον αναγνώστη μένει να αποφασίσει αν θα μοιραστεί το ταξίδι μαζί με τους ήρωες αυτών των κειμένων ξεκινώντας από το οριακό του τέλος ή από την αδιέξοδη αρχή του.