ΟΠΟΥ Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ

''Και τα φτερά που έχει το πουλί το βαραίνουν, εκ πρώτης όψεως.
Όμως χωρίς αυτά, δεν μπορεί να πετάξει.''
Έρη Μαυρογιάννη

Η Καλλιόπη καθόταν και σημείωνε στο ημερολόγιό της, στα τετράδιά της ή μουντζούρωνε ή ζωγράφιζε καρδούλες πληγωμένες. Το μυαλό της μπερδευόταν με τις σκέψεις της στο “ΙΣΩΣ” και την πραγματικότητά της. Έπειτα σταματούσε το γράψιμο, γιατί φοβόταν το μέλλον της να δει και το μέλλον των παιδιών της, δίχως τη μάνα τους. Ήταν ζήτημα υγείας. Όχι τίποτε άλλο. Το μυαλό της έπλαθε σενάρια. Πώς θα ήταν νεκρή. Πώς θα ήταν πριν από το νεκρή. Ποιους ανθρώπους θα ‘θελε να δει πριν πεθάνει. Σε ποιους θα ‘θελε να πει πως τους αγάπησε πολύ. Αυτό που την πλήγωνε βαθιά από τον 'Αρη, ήταν ότι δεν ήθελε ή ήθελε, αλλά δεν μπορούσε ή μπορούσε, αλλά φοβόταν ή δεν φοβόταν, αλλά δεν ήθελε ευθύνες για να την παντρευτεί. Όχι μία οποιαδήποτε στιγμή αλλά εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή του πόνου!!! Την ώρα που η καρδιά της μάτωνε από πόνο. Που απλά και μόνο, φανταζόταν τον εαυτό της: Νεκρή! Ολόκληρη η ζωή μας, ένα σενάριο!