ΟΠΙΣΘΟΠΛΟΥΣ

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙΑ

Αντί να διαπλεύσει πρόσω τη ζήση του, ο συγγραφέας αναπλέει τα μυθιστορήματα του, παρενθέτοντας επιλεγμένα απομνημονεύματα ενσωματωμένα στη μία και αδιαίρετη μυθοπραγματικότητα της μυθοπλασμένης και της πραγματικής ζωής του, αναζητώντας στη δεύτερη τον λόγο της πρώτης, για να την καταλάβει στο σύνολο της και όχι απλώς να την αναθυμηθεί. Για τον ίδιο λόγο, προβαίνει και σε ένα αναλογισμό για την τέχνη του μυθιστορήματος και τη σχέση του με αυτό: μία τρισκελής οπισθοπλοΐα προς τον χρόνο και τον τόπο της γέννησης του στα Χανιά, με τέλος και αφετηρία της το σπήλιο δύο ανυπότακτων ανταρτών του ΕΛΑΣ στην Κρήτη, που η ιστορία τους σηματοδοτεί το φόντο όπου προβάλλονται οι δικές του- οι οποίες δεν θα είχαν λόγο να δημοσιοποιηθούν αν δεν αφορούσαν και άλλους, και αν δεν εντασσόντουσαν σε παραγράφους της Ιστορίας, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής.

Πριν από τον αναγνώστη, αυτό το ανάδρομο ταξίδι προς τις πηγές μαγεύει τον αφηγητή του με τα παιχνίδια που παίζει η μνήμη, μη μπορώντας πάντα να διακρίνει το πραγματικό από το φανταστικό μετά από τόσα χρόνια, αλλά και εξαιτίας των ρήξεων του γραμμικού χρόνου της εξιστόρησης από τον αφηγηματικό με τις αναχρονίες και τους συνειρμούς που δεν υπακούουν πάντα σε χρονολογική σειρά και τάξη.