ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

ΤΟΜΕΣ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ

Η προφητεία, το χαρακτηριστικό θεμελιακό στοιχείο του βιβλικού Ισραήλ, αποτελείτο μέσο αποκάλυψης του Θεού έναντι των άλλων πρακτικών του περιβάλλοντός του. Ο λόγος του Θεού με το προφητικό μήνυμα λαμβάνει σάρκα και οστά, ως όρων λόγος στην πορεία της ιστορίας. Η ιστορία είναι το πεδίο εκδήλωσης των θείων ενεργειών και ο χώρος για θεολογική θεώρηση των διαφόρων γεγονότων. Ιστορία, προφητεία και θεολογία συνυπάρχουν και ο Θεός αποκαλύπτει τις προθέσεις και τις ενέργειές του στο χρόνο. Η βιωματική ενοραματική εμπειρία της κλήσης, η γνήσια ελέγχουσα προφητική παρουσία και το προφητικό πάθος και έμπνευση, καθορίζουν τη γνήσια προφητεία, που ανήκει στη σφαίρα της θρησκευτικής προφητικής συνείδησης. Η κλασική προφητεία είναι η σφραγίδα της Διαθήκης και η δικαίωση-πραγμάτωση της αποκάλυψης. Είτε ως θεολογική ενότητα (αμαρτία-κρίση-σωτηρία) και ως ηθικό μήνυμα (κοινωνική συνοχή-δίκαιο-δικαιοσύνη), είτε ως νέα έξοδο και μεσσιανική εσχατολογική προσδοκία, η προφητεία συνδέεται άμεσα με την πιστότητα, τα προστάγματα του Θεού και αποτελεί την πλήρωση του Νόμου και το φορέα της αποκάλυψης της Παλαιάς Διαθήκης, που με το πλήρωμα του χρόνου τελειώθηκε στον πάσχοντα Δούλο της Καινής Διαθήκης.