ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΟΥΗΔΟΥ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑ ΠΟΙΗΤΗ

«H ζωή μου.» Όταν σκέφτομαι τις λέξεις αυτές βλέπω μπροστά μου μια αχτίδα φωτός. Όταν τις σκέφτομαι καλύτερα η αχτίδα παίρνει τη μορφή κομήτη με κεφάλι και ουρά. Η πιο φωτεινή άκρη, το κεφάλι, είναι τα παιδικά μου χρόνια και τα χρόνια που μεγάλωνα. Ο πυρήνας, το πιο συμπαγές μέρος, είναι τα πρώτα πρώτα παιδικά χρόνια, τότε που διαμορφώνονται τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της ζωής μας. Προσπαθώ να θυμηθώ, προσπαθώ να εισχωρήσω στον καιρό εκείνο. Είναι όμως δύσκολο να κινηθεί κανείς σε κείνες τις συμπαγείς περιοχές, είναι επικίνδυνο, αισθάνομαι να σαν να πλησιάζω τον θάνατο. Πίσω πίσω λεπταίνει ο κομήτης - εκεί βρίσκεται το μακρύτερο μέρος, η ουρά. Γίνεται όλο και πιο αραιός, αλλά και πιο πλατύς. Βρίσκομαι τώρα στην άκρη της ουράς, είμαι εξήντα ετών καθώς γράφω αυτά εδώ.
Οι πιο πρώιμες εμπειρίες κατά το μεγαλύτερο μέρος τους είναι απρόσιτες. Αναπολήσεις, μνήμες μνημών, ανακατασκευές στη βάση διαθέσεων που ανακύπτουν ξαφνικά.