ΟΙ ΚΑΜΠΙΕΣ Ο ΑΝΣΑΛΝΤΟ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΚΑΛΗ

Κάτι δεν είναι όπως πρέπει στον Πύργο Κίρκενμποργκ το 1749. Η αρρώστια λυμαίνεται την Ευρώπη. Ένας γάμος αναγκάζεται να αναβληθεί και στο βάθος ενός ορυχείου ζει μια μεγάλη, άσπρη κάμπια. Λέγεται LapisLavae, και τρέφεται με πέτρες. Στο δάσος και στο υπόγειο σέρνονται αρμαδίλοι, που δεν συμπεριφέρονται σαν αρμαδίλοι. Αλλά όλα έχουν μια λογική εξήγηση, λέει ο φιλόσοφος, που, ενώ τρέμουν τα ρουθούνια του ιδιοκτήτη του ορυχείου, ψάρεψε από τη λίμνη ένα ξεπαγιασμένο πουλί, γιατί η πραγματικότητα έχει γίνει κομμάτια: πρώτα ράγισε, και ύστερα έγινε κομμάτια.

Οι χαλκογραφίες που εμφανίζονται στο βιβλίο προέρχονται από το Rijksmuseum του Αμστερνταμ και το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, καθώς επίσης και από το έργο του Eberhard Werner Happel "GrossteDenkwiirdigkeiten der Welt Oder sogennante Relations Curiosae", 1683. Η έμπνευση για αυτό το μυθιστόρημα οφείλεται σε ένα γαλλικό χειρόγραφο του 16ου αιώνα: "Memoires d'un voyage fait dans les pays septentrionaux en l'an M.D.C.LXIII". ( "Απομνημονεύματα ενός ταξιδιού που έγινε στις χώρες του Βορρά το έτος 1663" ).

Το χειρόγραφο γράφτηκε από έναν άγνωστο Γάλλο υπηρέτη, που ταξίδεψε από το Καλαί στη Σουηδία και ξανά πίσω στο Καλαί. Το μυθιστόρημα οφείλει επίσης την ύπαρξή του σε κλασικά έργα από το Βοκάκιο ως τον Ραμπελέ, το Ντιντερό, τον Βολτέρο, τον Βαρόνο Μυγχάουζεν, τον Τρίστραμ Σάντυ ως τον Χάινριχ φον Κλάιστ και τον Ε. Τ. Α. Χόφμαν, όπου το ταξίδι αποτελεί με τον άλφα ή βήτα τρόπο το βασικό στοιχείο.