ΟΙ ΓΡΥΠΕΣ

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να καταλάβω τι χαρτί είναι, κι όταν αρχίζει να σχηματίζεται ο άσσος στις γωνίες του, παίζω με αυτό το φύλλο, προσπαθώ να το αλλάξω με τη φαντασία μου. Τότε αρχίζει να τσαλακώνεται μπροστά στα μάτια μου κι από επίπεδο παίρνει όγκο. Σχηματίζεται ένα μικρό σπιτάκι που μεγαλώνει σιγά-σιγά, γεμίζει το τραπέζι κι όλο μεγαλώνει. Και γίνεται μπρος στα μάτια μου το πατρικό μου σπίτι, με τα φαρδιά παράθυρα που κοιτάνε τη θάλασσα, και τη βαριά πόρτα με τα στολίδια και τον φεγγίτη της.

Ύστερα η κεραμοσκεπή του κι εκείνα τα πουλιά στις άκρες της. Γρύπες τα 'λεγε ο πατέρας μου. Κάτι παράξενα πουλιά με αλλόκοτα ράμφη που τα 'χε βάλλει για γούρι και περηφανευόταν για αυτά. Τα πουλιά αυτά ανοίγουν τότε τα ράμφη τους και κρώζουν με κάτι φωνές που μ' αναστατώνουν. Απελπισία, γέρο, να ακούς αυτές τις φωνές που πάνε να με ξεκουφάνουν. Γιατί δεν είναι τόσο η αλλόκοτη μορφή τους, αλλά η τσιριχτή φωνή τους που με κάνει να ξυπνώ μέσα στη νύχτα. Και τότε σκέφτομαι πως υπάρχουν καλοί άνθρωποι. Σκέφτομαι εσένα, γέρο, και ξέρω πως δεν θα μου το πάρει η τράπεζα το πατρικό μου.