ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Η ελληνική τραπεζική και εμποροβιομηχανική πρακτική πιστώσεων στρέφεται ολοένα και περισσότερο στις επιχειρηματικές απαιτήσεις ως αντικείμενο εξασφάλισης. Η διεθνής αλλά και εγχώρια πρακτική δείχνει ότι οι τελευταίες αποτελούν ένα από τα πλέον πρόσφορα, ευέλικτα και ασφαλή μέσα εξασφάλισης.

Η μελέτη, η οποία απευθύνεται σε όλους εκείνους που ασχολούνται με την ελληνική ή και διεθνή πρακτική πιστώσεων (τράπεζες, προμηθευτές, μεταπρατικές επιχειρήσεις, επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών κ.λπ.) εξετάζει ζητήματα ασφάλειας σε επιχειρηματικές απαιτήσεις σύμφωνα με το ισχύον ελληνικό δίκαιο. Εξετάζονται και οι τρεις τύποι εμπράγματης ασφάλειας (ενεχύραση κατά τον ΑΚ, εξασφαλιστική εκχώρηση κατά τον ΑΚ και ενεχύραση κατά το άρθρο 39 του ν.δ. 17.7/13.8.1923), καθώς και οι ειδικές ρυθμίσεις του ν. 2844/2000. Σε αρκετά επιμέρους θέματα γίνεται συγκριτική επισκόπηση του γερμανικού, του γαλλικού, του αγγλικού και του δικαίου των ΗΠΑ, καθώς και διεθνών συμβάσεων και κειμένων, ιδίως της διεθνούς σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την εκχώρηση απαιτήσεων στο διεθνές εμπόριο και του εκπονηθέντος από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανοικοδόμηση και την Ανάπτυξη πρότυπου νόμου για τις εξασφαλιστικές συναλλαγές.

Ειδικότερα εξετάζονται: η απαίτηση ως αντικείμενο ασφάλειας, η μελλοντική απαίτηση, η ομάδα απαιτήσεων, ο προσδιορισμός των απαιτήσεων, οι συμφωνίες περί ανεκχωρήτου, η εφαρμογή της ΑΚ 479, η σύσταση και οργάνωση της εξασφαλιστικής σχέσης, ζητήματα τύπου και δημοσιότητας, η λειτουργία της εξασφαλιστικής σχέσης (μεταβολές στην ομάδα απαιτήσεων, είσπραξη και διαχείριση των απαιτήσεων, μεταβολές στην ασφαλιζόμενη απαίτηση), η λήξη και εκκαθάριση της εξασφαλιστικής σχέσης με ή χωρίς ικανοποίηση από την ασφάλεια, ζητήματα συγκρούσεων και προτεραιότητας, η μεταχείριση της ασφάλειας στην πτώχευση, το ζήτημα της υπέρμετρης εξασφάλισης και η έννομη θέση του τρίτου οφειλέτη της απαίτησης.

Σε θεωρητικό επίπεδο, κύριοι στόχοι της μελέτης είναι η κριτική επισκόπηση του ισχύοντος στην Ελλάδα συστήματος εμπράγματης ασφάλειας, το οποίο διασπά την εξασφαλιστική συναλλαγή σε επιμέρους μορφές ασφάλειας, και η συμβολή στην αναμόρφωση του συστήματος αυτού προς την κατεύθυνση της ενοποίησης.