Ο ΧΡΥΣΗΣ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Τι παράξενη που είναι η μοίρα καμιά φορά. Πόσα απροσδόκητα γεγονότα φέρνει στο διάβα της. Έτσι κυλώντας ο χρόνος έφερε εμένα, την κόρη του παπά Σπύρου Καραβία, που γεννήθηκα σε ένα Καραγκούνικο χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, όπου υπηρετούσε ο εφημέριος πατέρας μου, να προσγειωθώ στα ρόδινα ακρογιάλια της Λήμνου. Πιο ρόδινα από τα Σκιαθίτικα ακρογιάλια του Παπαδιαμάντη. Σε αυτή τη Λήμνο που την αγάπησα για τους ανθρώπους της, για το πανέμορφο και ιστορικό τοπίο της, για τον πολιτισμό της και για το πλούσιο μυθολογικό της παρελθόν. Σε αυτό το νησί ξεκινήσαμε τη ζωή μας, με τον σύζυγό μου παιδίατρο Παναγιώτη Λαμπαδαρίδη, γέννημα θρέμμα της Λήμνου, δημιουργήσαμε την οικογένειά μας και από τότε είμαστε αναπόσπαστα συνδεδεμένοι μαζί του, έστω και αν οι περιστάσεις μας φέρνουν μακριά του. Από αυτή την αγάπη προήλθαν και τα βιβλία που έγραψα τόσο για την ιστορία της, όσο και για τη μυθολογία της. (τα έργα του Ηφαίστου, Οι ευεργέτες της Λήμνου) Στη Λήμνο αναφέρεται και το παρόν, το νησί που έχει Θεό ουρανόσταλτο, τον ΗΦΑΙΣΤΟ, βασίλισσα την Υψιπύλη, με γονείς βασιλιάδες τον Θόα και την Μύρινα, σύζυγο τον αρχηγό της Αργοναυτικής εκστρατείας Ιάσονα, παππού τον Κρηθέα βασιλιά της Ιολκού, από την πλευρά της μητέρας και παππού τον Θεό Διόνυσο, από την πλευρά του παππού Θόα. Το νησί που ακόμα στη θαλασσινή σπηλιά του αντηχούν οι γόη του Φιλοκτήτη και οι Κάβειροι περπατούν τις νύχτες. Το νησί πού έπαιξε σπουδαίο ρόλο στον Τρωικό πόλεμο και που ο βασιλιάς του Εύνηος έστειλε χίλια λαγήνια από το φλογόμαυρο κρασί της Λήμνου στους Ατρείδες. Το νησί πού είχε Θεά Χρύση, πόλη Χρύση, ιερέα Χρύση και κατά την γνώμη μου ιέρεια την Χρυσηίδα που για χάρη της μάλωσαν οι τρανότεροι των Αχαιών Αγαμέμνων και Αχιλλέας.