Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Αν ως αφηρημένη τέχνη ορίσουμε την τέχνη που δεν απεικονίζει αναγνωρίσιμες σκηνές και αντικείμενα, αλλά δημιουργεί φόρμες και χρώματα που υπάρχουν εξαιτίας της δικής τους εκφραστικής δύναμης, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αφαιρετικές τάσεις σε πολλά είδη τέχνης και σε κάθε τεχνοτροπία. Η αφαίρεση όμως ως συνειδητή προσπάθεια απομάκρυνσης από τη φυσική μορφή, που αποτελεί και το σημείο εκκίνησης, καθώς και η απόπειρα δημιουργίας αυτόνομης και ανεξάρτητης αισθητικής ενότητας είναι τάση που εμφανίστηκε στην ευρωπαϊκή ζωγραφική τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. και συνεχίστηκε με διάφορες μορφές σε όλη τη διάρκειά του, χαρακτηρίζοντας όλη την τέχνη του αιώνα των μεγάλων εικαστικών επαναστάσεων.

Τρεις κυρίως τάσεις είναι δυνατόν να ενταχθούν στην εικαστική αυτή φιλοσοφία. Η πρώτη δημιουργεί εκκινώντας από μία φυσική μορφή του εξωτερικού κόσμου και μειώνει την ομοιότητα με τα εξωτερικά «φυσικά» χαρακτηριστικά του εξεικονιζομένου με την απλοποίηση ή την αλλοίωση της φόρμας. Η δεύτερη τάση δημιουργεί έργα τέχνης από βασικές μη παραστατικές φόρμες -συχνά γεωμετρικές μορφές και η τρίτη δημιουργεί, με βάση την αυθόρμητη και ελεύθερη έκφραση των καλλιτεχνών, συμπλοκές-συνθέσεις σχημάτων και χρωμάτων πού δεν αντιστοιχούν στον κόσμο των φυσικών μορφών αλλά ούτε και στον κόσμο των βασικών γεωμετρικών σχημάτων.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ