Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΛΕΣ Τ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ

...Λένε πως στη ζωή έρχεσαι μόνος και φεύγεις μόνος αλλά, αν το σκεφτείς καλά, αυτό είναι η μισή αλήθεια, αφού από τη μέρα που γεννιέσαι είσαι μόνος, σε διαρκή συνάρτηση με τους γύρω σου.
Γιατί, είναι δύσκολο να έχεις για μόνη συντροφιά τη μοναξιά σου, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνεις. Να υπάρχεις σε μια καθημερινότητα που σε γεμίζει με κενά, απουσία, που δεν περιλαμβάνει το μοίρασμα, το νοιάξιμο.
Κι άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζεις μόνος... με παρέα. Παρέα με την αδιαφορία, την απάθεια, το είμαι εδώ κι όμως απουσιάζω, το ηχηρό... «δεν σε ακούω πια». Έρχεται όμως η ώρα που η μοναξιά διαλύεται και μόνο από τον τρόπο που ο άλλος λέει το όνομά σου…

Για χρόνια, ένα μόνο συναίσθημα βασίλευε στην ψυχή μου. Μοναξιά. Όχι η μοναξιά των μοναχικών ανθρώπων, αλλά αυτών που έχουν κάποιον δίπλα τους. Όλα άλλαξαν τη μέρα που κατάλαβα πόσο εύκολο ήταν να χάσω ό, τι αγαπούσα πιο πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Θέλει γενναιότητα και δύναμη για να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου. Την απόφαση που θα σε ωθήσει να προχωρήσεις παρακάτω.