Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Η ανά χείρας συναρπαστική και συνάμα προκλητική μελέτη του Α. Κέρναν πραγματεύεται το πολυσυζητημένο θέμα της "επιβίωσης" της λογοτεχνίας. Η λογοτεχνία, αυτή που εννοούσαν επί δύο αιώνες οι ρομαντικοί και οι μοντερνιστές, είναι νεκρή, ή στην καλύτερη περίπτωση, αργοπεθαίνει γράφει ο συγγραφέας. Και αποδεικνύει ότι ο θάνατος της λογοτεχνίας σύμπτωμα και αυτός της βαθιάς και μακροχρόνιας κοινωνικής αναστάτωσης ήταν από καιρό προαναγγελθείς.

Όχι μόνο γιατί η λογοτεχνία εξωθείται στο περιθώριο από μια κοινωνία κυριαρχούμενη από την τηλεόραση και τις άλλες μορφές ηλεκτρονικής επικοινωνίας αλλά γιατί απαξιώνεται μέσα στα ίδια τα Πανεπιστήμια, από ριζοσπάστες κριτικούς που χρησιμοποιούν περιφρονητικά τον όρο ανθρωπισμός" και θεωρούν την ποίηση και το μυθιστόρημα "πολιτιστικά εργαλεία μιας διεφθαρμένης και καταπιεστικής κοινωνικής τάξης".

Κάθε νέα γενιά συναντά την κληρονομιά της διαβάζοντας τα βιβλία των προηγούμενων γενιών. Το διάβασμα αποτελούσε μέρος μιας μυητικής διαδικασίας, της σταδιακής μεταμόρφωσης του εφήβου σε ώριμο και υπεύθυνο υποκείμενο, ικανό να σκέφτεται για τον εαυτό του και για τον κόσμο. Σήμερα όμως όλο και λιγότεροι έφηβοι ενηλικιώνονται μέσα από τα κείμενα. Η μεγάλη δύναμη του βιβλίου αυτού θα μπορούσε να εντοπιστεί στον τρόπο με τον οποίο τεκμηριώνει την κατάρρευση των παλιών κανόνων.

Για τον συγγραφέα η λογοτεχνία δεν ήταν ποτέ μια συλλογή εξεχόντων κειμένων αλλά περισσότερο ένας θεσμός στενά συνδεδεμένος με πολλούς άλλους: το δίκαιο, τη νομοθεσία, το πανεπιστήμιο, τη βιομηχανία της επικοινωνίας. Στο βιβλίο του αποτυπώνει τη διαδοχή των κρίσεων που γνώρισε η κοινωνική κατασκευή του "λογοτεχνικού", στιγμές που οι αντιφάσεις της τέχνης αναδύονται καθαρότερα με κάθε προσπάθεια αντικειμενικού ορισμού της.