Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Κάποιος σοφός της εποχής μας είπε: «Ο άνθρωπος συναντά μπροστά του πολλές πόρτες με πολλά πεπρωμένα. Αυτή που του ταιριάζει είναι αυτή που τον τρομάζει».

«Σχηματίσαμε δύο σειρές και ξεκινήσαμε το ζέσταμα. Το βλέμμα μου συναντήθηκε αρκετές φορές με του Ντέρεκ. Ήμουν σίγουρος ότι θυμόταν πολύ καλά την τελευταία μας αναμέτρηση, τα είχε βρει σκούρα τότε. Το έβλεπε στα μάτια μου, το αισθανόταν και γνώριζε πολύ καλά ότι θα περνούσε δύσκολο βράδυ, ίσως το δυσκολότερο της καριέρας του. Ο ψυχολογικός πόλεμος μεταξύ μας είχε αρχίσει.
«Μετά την καθιερωμένη παρουσίαση την παιχτών, παρατάχθηκαν οι δύο αντίπαλες πεντάδες γύρω από τη σέντρα του γηπέδου. Ο διαιτητής τότε έκανε το jump ball... Ο μεγάλος τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ μεταξύ της Αμερικής και της Ελλάδας είχε αρχίσει.»
Το τέλος του αγώνα με βρήκε με την μπάλα στα χέρια. Μετά από ένα καταπληκτικό παιχνίδι, διαφήμιση του μπάσκετ, το ταμπλό έγραφε ιστορία.
Αμερική: 89 Ελλάδα: 97

«Η μικρή Ελλάδα είχε καταφέρει να αναρριχηθεί στην κορυφή του κόσμου ταπεινώνοντας την Αμερική, το μεγαθήριο, με τους επαγγελματίες παίχτες του ΝΒΑ».