Στο έργο του Παπαγεωργίου μπορεί κανείς να εντοπίσει δύο περιόδους, με άξονα τη λειτουργία του σώματος-λόγου. Μια περίοδο έντασης και πένθους. Μια δεύτερη περίοδο λύπης κι αποδοχής. Στην πρώτη περίοδο, το σώμα-λόγος βασανίζεται, διαμελίζεται, πληρώνει το τίμημα για ένα παρελθόν που ερήμην του το καθορίζει ως τα μύχια της ύπαρξης και της φωνής του. Στη δεύτερη περίοδο, το σώμα-λόγος ενώνεται με τον κόσμο με όρους ίδιους και άλλους από εκείνους του ύπνου και του εφιάλτη, ενώνεται σε σάρκα μία με τον έναν από τους πολλούς πραγματικούς κόσμους που δημιουργεί ο λόγος, για να επιτρέψει την ύπαρξη του φωτός - έστω και ως μακρινής κι ανέφικτης προοπτικής ή μνήμης και νοσταλγίας.
O Λειβαδίτης, με την κριτική οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε, εντοπίζει από πολύ νωρίς τα στοιχεία της ποίησης του Παπαγεωργίου -ελλειπτικότητα, πτώσεις, διάχυτη θλίψη, σπασμένες εικόνες, μνήμη- που θα εξελιχθούν σε άξονες της ποιητικής του. Κι ο νέος ποιητής παίρνει μάλλον πολύ στα σοβαρά τις παρατηρήσεις του Λειβαδίτη για τις αδυναμίες του, αφού πολύ σύντομα τις ξεπερνάει, αποκαθαίροντας τη ματιά και τη γλώσσα του από τα στερεότυπα, χτίζοντας τις εικόνες του με νέα υλικά. Αναρωτιέται μάλιστα κανείς, σε σχέση με την κατοπινή κριτική συνεισφορά του Παπαγεωργίου, αν κριτικές σαν αυτή του Λειβαδίτη, ο οποίος υπήρξε γενναιόδωρος προς τους νέους ποιητές όπως και ο Παπαγεωργίου στη συνέχεια, δεν βρίσκονται στη βάση της δικής του αντίληψης για το πώς πρέπει να είναι μια κριτική: οξυδερκής, μετρημένη, ακριβοδίκαιη, διαλογική και αγαπητική.
Στο έργο του Παπαγεωργίου μπορεί κανείς να εντοπίσει δύο περιόδους, με άξονα τη λειτουργία του σώματος-λόγου. Μια περίοδο έντασης και πένθους. Μια δεύτερη περίοδο λύπης κι αποδοχής. Στην πρώτη περίοδο, το σώμα-λόγος βασανίζεται, διαμελίζεται, πληρώνει το τίμημα για ένα παρελθόν που ερήμην του το καθορίζει ως τα μύχια της ύπαρξης και της φωνής του. Στη δεύτερη περίοδο, το σώμα-λόγος ενώνεται με τον κόσμο με όρους ίδιους και άλλους από εκείνους του ύπνου και του εφιάλτη, ενώνεται σε σάρκα μία με τον έναν από τους πολλούς πραγματικούς κόσμους που δημιουργεί ο λόγος, για να επιτρέψει την ύπαρξη του φωτός - έστω και ως μακρινής κι ανέφικτης προοπτικής ή μνήμης και νοσταλγίας.
O Λειβαδίτης, με την κριτική οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε, εντοπίζει από πολύ νωρίς τα στοιχεία της ποίησης του Παπαγεωργίου -ελλειπτικότητα, πτώσεις, διάχυτη θλίψη, σπασμένες εικόνες, μνήμη- που θα εξελιχθούν σε άξονες της ποιητικής του. Κι ο νέος ποιητής παίρνει μάλλον πολύ στα σοβαρά τις παρατηρήσεις του Λειβαδίτη για τις αδυναμίες του, αφού πολύ σύντομα τις ξεπερνάει, αποκαθαίροντας τη ματιά και τη γλώσσα του από τα στερεότυπα, χτίζοντας τις εικόνες του με νέα υλικά. Αναρωτιέται μάλιστα κανείς, σε σχέση με την κατοπινή κριτική συνεισφορά του Παπαγεωργίου, αν κριτικές σαν αυτή του Λειβαδίτη, ο οποίος υπήρξε γενναιόδωρος προς τους νέους ποιητές όπως και ο Παπαγεωργίου στη συνέχεια, δεν βρίσκονται στη βάση της δικής του αντίληψης για το πώς πρέπει να είναι μια κριτική: οξυδερκής, μετρημένη, ακριβοδίκαιη, διαλογική και αγαπητική.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ Γ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥBKS.0302606BKS.0302606ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ ΤΙΤΙΚΑΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ ΤΙΤΙΚΑΠΟΙΗΣΗΚατηγορία: ΠΟΙΗΣΗ •ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ ΤΙΤΙΚΑ στην κατηγορία ΠΟΙΗΣΗ ISBN: 978-960-606-169-1 Συγγραφέας: ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ ΤΙΤΙΚΑ Εκδοτικός οίκος: ΓΚΟΒΟΣΤΗ Σελίδες: 128 Διαστάσεις: 14Χ21 Ημερομηνία Έκδοσης: Απρίλιος 2021 Στο έργο του Παπαγεωργίου μπορεί κανείς να εντοπίσει δύο περιόδους, με άξονα τη λειτουργία του σώματος-λόγου. Μια περίοδο έντασης και πένθους. Μια δεύτερη περίοδο λύπης κι αποδοχής. Στην πρώτη περίοδο, το σώμα-λόγος βασανίζεται, διαμελίζεται, πληρώνει το τίμημα για ένα παρελθόν που ερήμην του το καθορίζει ως τα μύχια της ύπαρξης και της φωνής του. Στη δεύτερη περίοδο, το σώμα-λόγος ενώνεται με τον κόσμο με όρους ίδιους και άλλους από εκείνους του ύπνου και του εφιάλτη, ενώνεται σε σάρκα μία με τον έναν από τους πολλούς πραγματικούς κόσμους που δημιουργεί ο λόγος, για να επιτρέψει την ύπαρξη του φωτός - έστω και ως μακρινής κι ανέφικτης προοπτικής ή μνήμης και νοσταλγίας. O Λειβαδίτης, με την κριτική οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε, εντοπίζει από πολύ νωρίς τα στοιχεία της ποίησης του Παπαγεωργίου -ελλειπτικότητα, πτώσεις, διάχυτη θλίψη, σπασμένες εικόνες, μνήμη- που θα εξελιχθούν σε άξονες της ποιητικής του. Κι ο νέος ποιητής παίρνει μάλλον πολύ στα σοβαρά τις παρατηρήσεις του Λειβαδίτη για τις αδυναμίες του, αφού πολύ σύντομα τις ξεπερνάει, αποκαθαίροντας τη ματιά και τη γλώσσα του από τα στερεότυπα, χτίζοντας τις εικόνες του με νέα υλικά. Αναρωτιέται μάλιστα κανείς, σε σχέση με την κατοπινή κριτική συνεισφορά του Παπαγεωργίου, αν κριτικές σαν αυτή του Λειβαδίτη, ο οποίος υπήρξε γενναιόδωρος προς τους νέους ποιητές όπως και ο Παπαγεωργίου στη συνέχεια, δεν βρίσκονται στη βάση της δικής του αντίληψης για το πώς πρέπει να είναι μια κριτική: οξυδερκής, μετρημένη, ακριβοδίκαιη, διαλογική και αγαπητική. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ Γ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση