Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Επαναστατώ, θέλω να σηκωθώ, να βγω, να μην είμαι περιορισμένος. Θα ξεντυθώ τα ρούχα μου να βγω γυμνός. Γιατί να σκέφτομαι το συμφέρον μου, την ωφέλειά μου; Γιατί να θέλω καλοπέραση; Αν δεν περπατήσω γυμνός, δεν θα πω ό, τι έχω. Δεν μπορώ να σταματήσω αυθαίρετα σ' ένα τυχαίο σημείο, να δεχτώ από τύχης τη ζωή και από τύχης το θάνατο. Σκοτάδι τριγύρω μου πυκνό. Δεν βλέπω. ’νισα σχήματα που διαψεύδονται με το πασπάτεμα της αφής. Δεν βρίσκω τον ήρωα. Ο ερωτευμένος νέος στο παράθυρό μου φαίνεται γελοίος. Θέλω να μιλήσω με δύναμη για να μπορέσει να κατορθωθεί η ζωή στον τόπο μου. Προσφιλής μου πατρίδα, μόνο η ζωή σου μπορεί να δικαιώσει τη ζωή μου. Σύμβολα υψηλά και μορφή απαιτεί το έργον. Όρθιος παλεύω. Ξεχωρίζω μόνο γεωμετρικά σχήματα. Οι κύβοι των σπιτιών μιάς πόλης που ανατράπηκε εκ βάθρων σαν από σεισμό. Σκουντώ με τον ώμο μου γυρεύοντας ν' απομακρύνω το σκοτάδι. Κουράζομαι, κουράζομαι. Θέλω ένα πέρασμα όχι μονάχα για τον εαυτό μου, ιδιωτικό. Θέλω να ξεπεράσω το τυχαίο που θα μπορούσε να μου προμηθέψει έναν μισό θάνατο, που να μην είναι για ολόκληρο τον εαυτό μου.