Ο ΜΙΚΡΟΣ

ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΟΣ. Στο στενό στήθος του χώραγε ο κόσμος. Οι μαλακές παλάμες του κρατούσαν το μήλο της οικουμένης, το σκληρό και βαρύ. Τα μάτια του θάλασσα. Με την αλμύρα του παντοτινού χρόνου. Μίσχοι τα πόδια του, για τον ουράνιο θόλο. Το κέντρο της γης, εκεί στη μέση του δρόμου. Στη σκόνη και τη λάσπη. Χθόνιος. Γι’ αυτόν έλαμπε ο ήλιος. Οι αχτίδες διήνυαν έτη φωτός για την άλω. Γι’ αυτόν έλεγαν τα παραθυρόφυλλα, τα κλειστά, του χωριού. Γι’ αυτόν ο αέρας έσπρωχνε τα νέφη, ζωντανή ζωγρα φιά που ολοένα άλλαζε σχήματα. Ήταν καταμεσήμερο κι όλοι είχαν κρυφτεί. Σε κάποια πρόσκαιρα όνειρα. Αυτός ακίνητος, και γύρω του κινούνταν οι πλανήτες. Δύσκολο να πεις πού κοίταζε. Μήπως δεν κοίταζε; Μήπως είχε άδειο το βλέμμα, σαν τα αγάλματα; Από μόνη της, η μικρή μορφή, εξέπεμπε μια τρομακτική ενέργεια. Μαγνήτης, που τον κόσμο δημιουργεί και τον κόσμο μπορεί να καταπίνει. Σε μια ερεβώδη οπή.