Ο ΜΕΣΑ ΠΑΝΘΗΡΑΣ

Καιρός πολύς που βγάζει βόλτα τα τραγούδια του
τ' αμολάει σε ξένα στόματα
κλέβουνε χώμα κιίδρωτα
δύο ίνες σάρκα κρυμμένες στα δόντια
Αποστηθίζουνε κατάρες και βρισιές
όρκους και πόθων φωνήεντα
Γυρνώντας
σπάει τα μολυβένια του στρατιωτάκια
παίρνει τη γομολάστιχα
τραβάει μια δυνατή στο σώμα του
και πάλι βγαίνει
Ως να τον πετύχει κατάστηθα
η λέξη που δεν είναι μνημείο.