Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΡΟΔΙΕΣ

«Το τραγούδι της ήταν μαγευτικό. Γιατί τραγουδούσε για τους κάτοικους της θάλασσας πού σέρνουν τα παιδιά τους από σπηλιά σε σπηλιά και κουβαλάνε τα μικρά στους ώμους τους. Για τους Τρίτωνες πού έχουν μακριές πράσινες γενειάδες και μαλλιαρά στήθια και πού όταν ο βασιλιάς περνάει εκείνοι φυσάνε μέσα από στριφτά κοχύλια, για το βασιλικό παλάτι που ολόκληρο είναι φτιαγμένο από κεχριμπάρι, η στέγη του από σμαράγδι κι έχει ένα πρεβάζι από μαργαριτάρια ολόλαμπρα.

Τραγουδούσε για τους κήπους της θάλασσας εκεί πού τα κοράλλια σαν ασημοκέντητες βεντάλιες σιώνται όλη μέρα, για τα ψάρια πού περιδιαβαίνουν σαν πουλιά από ασήμι, για τις ανεμώνες πού κολλάν στα βράχια και για τα ρόδινα βλαστάρια, πάνω στην κίτρινη άμμο πού σχηματίζει ραβδώσεις.

Τραγουδούσε για τις πελώριες φάλαινες πού έρχονται απ' τις βόρειες θάλασσες κι έχουν κοφτερά παγοκρύσταλλα κρεμασμένα στα φτερά τους. Για τις σειρήνες πού ξέρουν τόσα όμορφα τραγούδια, έτσι πού αναγκάζουν τους ναυτικούς να κλείνουν τ' αυτιά τους με κερί να μην τις ακούνε, γιατί αλλιώς θα βουτήξουν στο νερό και θα πνιγούν. Για τις ναυαγισμένες γαλέρες με τα ψηλά κατάρτια, για τους παγωμένους ναύτες πάνω στα σκοινιά και τους κολιούς πού κολυμπάνε πότε μέσα, πότε έξω απ' τα λιμάνια. Για τα μικρούλια όστρακα πού είναι μεγάλοι ταξιδιώτες καθώς κολλάνε στην καρίνα των πλοίων γυρίζοντας έτσι σ' όλο τον κόσμο.»