Ο ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

"Ο Μαγιακόφσκι ένιωθε συχνά τη μοναξιά, αλλά δεν ήταν επειδή οι άνθρωποι δεν τον αγαπούσαν ή επειδή δεν είχε φίλους ή είχε ανάγκη από μεγαλύτερη αναγνώριση. Τα ποιήματά του είχαν δημοσιευθεί, ο κόσμος διάβαζε το έργο του και τον άκουγε σε συνωστισμένες αίθουσες. Υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που ήταν αφιερωμένοι σε αυτόν και τον αγαπούσαν. Αλλά όλα αυτά δεν ήταν παρά μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό για αυτόν. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε "έναν ακόρεστο κλέφτη στην ψυχή του". Ένιωθε ότι ήταν απαραίτητο να διαβαστεί από τους ανθρώπους που δεν τον διαβάζουν, να ακουστεί από ακροατήρια που έμεναν μακριά από τις διαλέξεις του, και να αγαπηθεί από τη γυναίκα, που νόμιζε, πως δεν τον αγαπά. Δεν υπήρχε τίποτα από αυτά που μπορούσε να γίνει".