Ο ΑΜΑΝΕΣ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΗ

Ο παππούς μου διετέλεσε επίτημος πρόξενος της Ελλάδος σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Αφρικής όπου εμπορευόταν σφουγγάρια. Μεγάλωσα τριγυρισμένος -εκτός από τους φοίνικες και τους σπόγγους- από την ελληνική σημαία, τη φωτογραφία του βασιλικού ζεύγους, την πράσινη τσόχα του γραφείου και τις επίσημες σφραγίδες του ελληνικού κράτους... Η Ελλάδα αποτέλεσε για μένα την πεμπτουσία του οργανωμένου κράτους, του κύρους και της ευπρέπειας.

Όταν αργότερα τη γνώρισα από κοντά, η πρώτη μου κίνηση ήταν να επισκεφθώ το ελληνικό κράτος. Με καλοδέχτηκε -εν τω μεταξύ είχε ξεκρεμάσει τα βασιλικά πορτραίτα- και μάλιστα μου προξένεψε δουλειά. Έτσι άρχισα μια μακροχρόνια σχέση με μια Δημόσια Υπηρεσία που τότε ήταν νέα και ορεξάτη. Ακόμα και ο θυρωρός όταν τον ρώταγες: "Τι γίνεται" σου απαντούσε ακλόνητα: "Ε, εδώ στον αγώνα".

Μέσα από τα ποικίλα αλισβερίσια μου, αναζητούσα την Ελλάδα. Και πράγματι πολλά μαθαίνεις από μια υπηρεσία. Μαθαίνεις να συντάσσεις για την ευχαρίστηση της σύνταξης. Να περιγράφεις -με λίγα λόγια- μελλοντικές εφαρμογές, ελπιδοφόρες καταστάσεις και εκσυγχρονιστικές διαδικασίες.