ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ

Ούρλιαξε ο άνεμος της σιωπής! Μιας σιωπής που κραυγάζει πίσω από τα κλειστά βλέφαρά σου! Ξύπνησε ο άνεμος σαν μικρό παιδί και πήρε τα όπλα του. Ένα χάρτινο σπαθί, μια καλαμένια ασπίδα κι ένα μεγάλο, ζεστό χαμόγελο, μαρμαρωμένο πάνω στα φρυγμένα μας χείλη! Πιάστηκε ο άνεμος χέρι-χέρι μαζί μας και τρέξαμε, ξεστήθωτοι, ανήλεοι κατά τ' αλώνια με τις παπαρούνες κι εκείνα τα πορφυρά ανθάκια που δεν ξέραμε τ' όνομά τους... Κάποιοι είπαν πως ήταν σταλαγματιές αιμάτινες, από εκείνο το μικρό αστέρι... το αστέρι που πέθανε χθες βράδυ, πίσω από το μαγνάδι της άγνοιάς μας!