ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ

...Ο απογοητευμένος άνθρωπος, είναι σαν ένα κομμένο λουλούδι, που η μυρωδιά του ξεψυχάει στα φιλημένα χείλη της ωραιότερης προσδοκίας μας, αναπολώντας τη χαμένη ευωδία εκείνων των στιγμών, που χάθηκαν για πάντα και προσωρινά, μέχρι το αχανές καλοκαίρι του πιο αβαθούς μέλλοντος, που θα μας ξαναβρεί ευτυχισμένους, μέσα στην τελειότητα που φέρνει η σπάνια ερημιά της μοναξιάς μας, η οποία διακριτικά ακολουθεί, τα ίχνη των πιο μεγάλων και χαμένων μας ερώτων.

Δυο όμορφα πράσινα ματάκια, είναι η προσωποποίηση της ευτυχίας, και τίποτ' άλλο.
Το κουστούμι, που εγώ έντυσα τη ζωή μου, είναι οι λέξεις, και τα απόνερα των σχέσεών μου, είναι οι σκέψεις μου, ή, τουλάχιστον, ό, τι έχει απομείνει από αυτές.