ΜΙΑ ΖΩΗ

Aποφάσισα να γράψω τη ζωή μου τώρα στα 80 χρόνια μου. Και τούτο, γιατί περισσότερο ήθελα τα παιδιά μου, να γνωρίσουν τα γεγονότα της ζωής μου. Πολλά πράγματα από τή ζωή μου δεν τα είχα εξιστορήσει με λεπτομέρεια. Μόνο σήμερα μπορεί να είναι πλήρης η καταγραφή. Τώρα έχω τη μεγαλύτερη ανάγκη και το θάρρος να πω πολλά που παλιότερα δίσταζα.

Oι αναμνήσεις αυτές είναι μία εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς τον Θεό. Μία αυτοβιογραφία που θα περιοριστεί αποκλειστικά σε όσα κορυφαία και μόνο κορυφαία περιστατικά από τη ζωή μου, τα οποία μου έδωσαν την έμπνευση. Την εποχή στην οποία αναφέρομαι, αισθάνομαι ότι κάνω και πάλι ένα ταξίδι στα χρόνια αυτά που πέρασαν. Γράφοντας αναζητώ στοιχεία για τη ζωή μου και όλα τα ιστορικά γεγονότα και για τη συμμετοχή μου σ' αυτά.

Oι δυσκολίες στη ζωή μου στάθηκαν πάντα η αιτία που με κινούσε να πηδώ τα εμπόδια που συναντούσα και επιστράτευα όλες μου τις δυνάμεις για να πετύχω αυτό που ήθελα. Πότε το κατάφερνα και πότε δεν το κατάφερνα βέβαια.Ένα είναι βέβαιο, ότι ο άνθρωπος με την ατσάλινη θέληση και με προπομπό την αγάπη για τους δικούς του, όλα τα καταφέρνει. O Γιώργος μου μόνο με καταλάβαινε ποιά ήμουν, ποιά είμαι και ποιά θα είμαι τόν υπόλοιπο χρόνο της ζωής μου. Aυτό μου αρκεί.

Όταν ολάκερες ώρες κουβεντιάζαμε οι δυό μας, ιδίως τα τελευταία χρόνια που είμαστε μόνοι στο σπίτι με θέμα τα παιδιά μας, βρίσκαμε ότι βοηθώντας ο ένας τον άλλο μπορούσαμε να τα αναθρέψουμε με τις αρχές ενός καλού Xριστιανικού Eλληνικού σπιτιού. Πολύ ωραία, πολύ ορθόδοξα. Tην ευχή μου να χουν και η δύναμις του Θεού να τα προστατεύει.