ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ

Στο σπίτι του Μελέτη, αν και βασίλευε η φτώχεια και η ανέχεια, όλα κυλούσαν ομαλά ως το μεσημέρι, αρχές του Σεπτέμβρη ήταν, που εμφανίστηκε παράωρα ο παππούλης. Ο παππούλης ήρθε κι έφερε το κακό χαμπέρι. Ήταν μια είδηση αναπάντεχη... ήταν ένα πρωτάκουστο μαντάτο, που, αν κι ήταν μεσημέρι, σκέπασε το σπίτι με συννεφιά, με πόνο, με οδύνες και με σκοτεινιά. Το σκέπασε με μια σκοτεινιά, που, αν και πέρασαν τα χρόνια, του Μελέτη η καρδιά, η ψυχή του, το είναι του ολάκερο δεν κατόρθωσε να βγει -και δεν βγήκε -μέσα από το μαύρο της το πέπλο. Συνέχεια ήλιος σκοτεινός τον φώτιζε κι αφέγγαρο φεγγάρι του έδειχνε το δρόμο.

Ο Μελέτης, στης ζωής του το διάβα, συνάντησε όλες τις όψεις της ζωής. 'Αλλες τον πίκραναν, άλλες τον χόλιασαν, άλλες τον χλεύασαν, άλλες τον απογοήτευσαν, άλλες του έδωσαν δύναμη, άλλες τον αγκάλιασαν σφιχτά, άλλες τον φόρτωσαν αγάπη, άλλες του έδωσαν χαρά, άλλες τον φόρτωσαν προβληματισμό και άλλες επιθυμία, ίσως και εμμονή, για να γυρίσει τον χρόνο πίσω.

Στης ζωής του τα αναρίθμητα σκαλοπάτια συνάντησε ανθρώπους, που του πρόσφεραν απλόχερα την αγάπη τους. Συνάντησε και ανθρώπους, που τον γέμισαν σοφία και μεστότητα, τον απόλυτο έρωτα και την παθιασμένη, αλλά αληθινή... αληθινότατη αγάπη. Συνάντησε και ανθρώπους, που πρότασσαν διαρκώς τον παραλογισμό, την ιδιοτέλεια, το συμφέρον και την απληστία.