ΜΙΑ ΖΩΗ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ

Ο τίτλος των διηγημάτων βγήκε από αυτό που μου είπε κάποτε ο Τσιτσάνης. Ζω δυο ζωές: Μία όταν γράφω ένα τραγούδι και μία όταν το παίζω στον κόσμο. Στα διηγήματα αυτά ο Τσιτσάνης είναι παρών: ήτοι σαν μέρος μιας ιστορίας ήτοι μέσα από τα τραγούδια του. Γιατί οι άνθρωποί μου δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το τραγούδι
"Έπαιξα και έχασα...
...σαν ζάρι που δεν σε θέλει... σαν τρένο που φεύγει... σαν μουντό ηλιοβασίλεμα...
Έριξα μια απελπισμένη ματιά στο άδειο κάθισμα του συνοδηγού, με κάρφωσε η απουσία της. Έδεσα τη ζώνη, έβαλα μπρος, έβγαλα το χειρόφρενο, πάτησα όλο θυμό τέρμα το γκάζι κι
έφυγα σαν σφαίρα.
"κ' είπα στην καρδιά μου
να χτυπάει αθόρυβα..."
Χάθηκα στην πρωινή αντηλιά σαν ξεψυχισμένο αστέρι, αφήνοντας πίσω μια ξεθωριασμένη γραμμή ζωής.
Σαν σταγόνα, σαν ρυάκι, σαν τίποτα."