ΜΙΑ ΣΑΚΟΥΛΑ ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ

ΕΙΠΕΣ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ

Είπες, να δώσουν οι θεοί να υποχωρούμε με χάρη.
Να είναι ο πυρήνας μας διαβρωτός,
να ζήσουμε πολλούς ωραίους θανάτους.
Να 'ναι η νύχτα σκοτεινή κι η μοναξιά πελώρια,
γίγαντας να ’ναι, να μας κρατά στο χέρι της μικροσκοπικούς,
σαν φύλλα βασιλικού, σαν πράσινα φιλιά.
Να μας γλείφουν οι ενοχές, όπως οι θάλασσες τα βράχια,
Κι εμείς εκεί, να στέκουμε ακίνητοι, μαγεμένοι.
Να γίνουμε αστέρια που έκρυψαν τα σύννεφα,
να ξύσουμε από πάνω μας κάθε χάδι
που κρεμάστηκε ποτέ από τον λαιμό μας.