ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ ΣΤΟ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ

Από τον Σκρουτζ, τον Γιάννη Αγιάννη και τον Ρασκόλνικωφ έως τον Τζιριτόκωστα, τη Φραγκογιαννού, τη Μαρίνα Μπαρέ και την Εκάβη Λόγγου, το όνομα του λογοτεχνικού χαρακτήρα συχνά χρησιμοποιείται ως μετωνυμία του έργου στο οποίο στεγάζεται. Αρκεί δηλαδή μια λέξη για να υποκαταστήσει τον τίτλο ή τον συγγραφέα του έργου, καθώς μόνο με την αναφορά του ονόματος συνανασύρονται αυτόματα και τα δύο αυτά στοιχεία. Το λογοτεχνικό όνομα μοιάζει να ταξιδεύει στον χρόνο και στον χώρο σηματοδοτώντας την ιστορία του προσώπου? είναι πάντοτε ίδιο σε κάθε περίοδο, σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, το όνομα είναι το κυρίαρχο στοιχείο ταυτότητας του λογοτεχνικού χαρακτήρα, όπως άλλωστε και του ανθρώπου. Ωστόσο, έχει απασχολήσει την κριτική τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα και εξής, εστιάζοντας κυρίως στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Η συστηματική μελέτη της ονοματοθεσίας των χαρακτήρων στη νεοελληνική λογοτεχνία συνιστά ένα ζητούμενο της νεοελληνικής φιλολογίας, αφού μπορεί να αποβεί ένα σημαντικό ερμηνευτικό κλειδί του έργου ενός συγγραφέα και ταυτόχρονα μπορεί να φωτίσει και από έναν ακόμα δρόμο τον βαθμό της τόλμης της γραφής του.