ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Οι θρύλοι ανέκαθεν με μάγευαν, με τραβούσαν σαν μαγνήτης, ίσως γιατί πιστεύω ακράδαντα πως είναι η ξώπορτα της ιστορίας... ή ίσως, γιατί επίσης ακράδαντα πιστεύω, πως τις περισσότερες φορές η αλήθεια κρύβεται σε σφαίρες που δεν μπορεί ο καθένας να δει δια γυμνού οφθαλμού, πλην μόνο των τυχερών που διαθέτουν το χάρισμα της ενσυναίσθησης... «Μονάχα οι άτιμοι και οι δειλοί σκοτώνουν από πίσω, αλλά έστω κι έτσι από μένα δεν θα πάρεις τέτοια ικανοποίηση... σε περίμενα πάντως, για να σου δείξω πως είμαι Κρητικός εγώ και μ’ έμαθαν οι γονέοι μου, ανάμεσα σε σκλαβιά και θάνατο να επιλέγω το θάνατο» είπε περήφανα και πριν προλάβει να αντιδράσει ο Τούρκος έστρεψε το όπλο καταπάνω του, ακούστηκε ένα μπαμ, κι αυτό ήταν. Ο Μάξιμος κράτησε όντως το τελευταίο βόλι για πάρτη του και το ρολόι της ολιγόχρονης ζωής του, ακριβώς όπως το είχε τάξει στον εαυτό του, θρυψαλιάστηκε στον Προμαχώνα του Μαρτινέγκο...